Biografia Charlesa Ingallsa

Okej

Wklejam biografię Charlesa! Moim zdaniem ona wyszła bardziej, jak streszczenie serialu, ale inaczej mi nie wychodzi Rolling Eyes

Wystarczy mi tylko opinia na ten temat... No to... let's start Rolling Eyes

Uwaga: Daty podane w biografii są częścią obliczeń fanów i mogą być nie do końca zgodne z poprawnymi, natomiast nie są one zgodne z chronologią książkową i rzeczywistą.

*****

Biografia Charlesa Ingallsa:

Urodził się, jako Charles Phillip Ingalls, w 1836 roku, w miasteczku Cuba, stanie New York. Ponieważ jego ojciec był miłośnikiem wszelkich podróży, rodzinne miasto opuścił już, jako kilkuletni chłopiec. Rodzina Charlesa osiedliła się po jakimś czasie w Big Woods, w stanie Wisconsin. Tam też spędził większą część swego dzieciństwa i młodości.

[Dwunastoletni Charles w 1848 roku.]

Mały Charles był chłopcem energicznym, i skłonnym do bójek, spore trudności sprawiało mu także zrozumienie życzenia drugiej osoby. Pomimo tego był też pracowity i chętny do udzielania wszelkiej pomocy. Był introwertykiem, konsekwentnie ukrywającym swe uczucia, pozwalając sporadycznie tylko na eskalację złości. Nie przepadał za szkołą a po swoim ojcu odziedziczył zamiłowanie do podróży.

Pierwsza rodzina (1836 – 1848):

[Lansford Ingalls - ojciec Charlesa]

Ojciec Charlesa, Lansford Ingalls był człowiekiem dumnym i ambitnym. W pierwszym okresie, po osiedleniu się w Big Woods, realizował z pasją swe plany. Zakupił ziemię w Burton, która miała posłużyć mu za miejsce, gdzie zbuduje dom i, gdzie powstanie jego farma. Potem, miał w planach dalsze podróże, tym razem na Zachód. Będąc kierowanym ambicją, dążył przez długi czas do zdobycia większej ilości pieniędzy, by zapewnić rodzinie, w swoim mniemaniu lepszy byt, co doprowadziło w końcu do utraty farmy. Po tym wydarzeniu, z racji swej dumy, Lansford nie przyjmował niczyjej pomocy, przez co Charles zmuszony był porzucić szkołę, by zarobić na rodzinę. Miał wówczas dwanaście lat.

[Laura Colby Ingalls - matka Charlesa]

Matka Charlesa, Laura Colby Ingalls, była zupełnym przeciwieństwem swego męża. Nie przepadała za podróżami, miała spokojny i ugodowy charakter. Ze spokojem przyjmowała postępowanie Lansforda, studząc często jego zapał. Była ciepłą, opiekuńczą i tolerancyjną kobietą, której jedyną, wielką pasją był taniec. Przez swe dzieci nazywana była „najlepszą tancerką w Wisconsin”.

Lansford pozostał w Big Woods, razem z Laurą aż do jej śmierci. Mieszkali w maleńkim domu, który pozostał Lansfordowi z jego majątku. Po śmierci Laury, Charles zabrał ojca do swego domu w Minnesocie, gdzie Lansford spędził rok. Potem powrócił do Big Woods, by doglądać grobu żony.

[Po lewej: Peter Ingalls - brat Charlesa; Po prawej - Polly Ingalls - siostra Charlesa]

Serialowi Lansford i Laura mieli czworo dzieci – starszych synów Petera i Charlesa i młodsze córki Lydię i Polly. Ze swymi siostrami, Charles miał bardzo dobry kontakt. Dzieciństwo spędził w przeświadczeniu, iż musi opiekować się nimi i o nie troszczyć. Z bratem z kolei nie zbudował już tak serdecznej relacji. Gdy byli dziećmi, Peter traktował go z wyższością, podkreślając wielokrotnie swą przewagę nad nim. Między chłopcami nierzadko dochodziło do bójek. Laura mówiła, że Peter tak, jak ona spędzi swe życie w jednym miejscu. Tak też się stało. Peter pozostał w Big Woods. Ożenił się z Elizą Quinner, młodszą siostrą Caroline Quinner, wybranki Charlesa. Miał dwoje dzieci – Jamesa i Amelię.

Druga rodzina (1849 – 1879):

[Po lewej: dziewięcioletnia Caroline Quinner w 1848 roku; po prawej: pierwszy taniec Charlesa i Caroline.]

Charles poznał swą przyszłą żonę, jako dwunastolatek, tuż po przyjeździe rodziny do Big Woods. Ingallsowie osiedlili się w pobliżu farmy Fredericka i Charlotte Holbrook’ów, którzy wychowywali troje dzieci z poprzedniego małżeństwa Charlotte – Henry’ego, Caroline i Elizę. Ich ojcem był Henry Quinner, który zginął tragicznie kilka lat wcześniej. Gdy Charles poznał Caroline Quinner, dziewczynka zdołała zbudować już ze swym ojczymem relację właściwą ojcu i córce. Przez pierwsze tygodnie pobytu w nowym domu, Charles obserwował nową sąsiadkę, trzymając się na dystans. Zbliżyli się do siebie dopiero po pewnym wydarzeniu w szkole, które doprowadziło do dwukrotnej bójki Charlesa z jednym z chłopców. Niedługo później, Caroline odkryła także, że posiada on talent muzyczny i, mimo młodego wieku raczy swą rodzinę koncertami granymi na skrzypcach. Poprzez rady i opnie Charlotte, Caroline wkrótce zrozumiała, że Charles jest w niej zakochany, jednak nie potrafi wyjawić jej tego co czuje, ani nawet tego nazwać. Pewnego dnia, w czasie szkolnej przerwy, Charles podarował jej ręcznie wykonany naszyjnik. Właśnie w tej chwili narodziło się, między nimi prawdziwe uczucie, którego od tamtej pory oboje byli świadomi. Tego samego dnia, w drodze powrotnej do domu, Caroline zaprosiła zmieszanego Charlesa na tańce, które odbyć miały się następnego wieczoru. Nie pojawił się on jednak na nich, zatrzymany przez chłopca, z którym wcześniej bił się w szkole, który tym razem był z kolegą. Caroline powróciła do domu wściekła, ale Charles znalazł ją tam. Odmówiła rozmowy, sadząc, że jego spóźnienie było sygnałem braku realnego zaangażowania w ich tworzący się związek. Dopiero widok śladów pobicia na jego twarzy uświadomił jej co tak naprawdę się wydarzyło. Po tym wszystkim, para zdecydowała się nie wracać na tańce, ale odbyć jeden taniec na werandzie domu Caroline.

[Po lewej: Dorosła Caroline Quinner Ingalls; po prawej: Charles i Caroline w nowym domu w Great Plains.]

Charles i Caroline pobrali się w 1857 roku. Charles miał wtedy 21 lat a Caroline 18.

[Charles ze swoimi córkami - Mary Amelią, Laurą Elizabeth i Carrie Celestią.]

W 1858 roku, przyszło na świat pierwsze dziecko Charlesa i Caroline – Mary Amelia. Rodzina mieszkała wówczas wybudowanym przez Charlesa samodzielnie domu w Big Woods, mając w sąsiedztwie rodziny obojga. W tym też domu, w 1860 roku przyszło na świat ich drugie dziecko – Laura Elizabeth. Imiona te nadał jej Lansford, za zgodną syna i synowej. Umotywował tę decyzję podobieństwem małej Laury do swojej babci. Stwierdził „Każde dziecko, któremu nogi tak szybko się poruszają musi mieć imię po babci.” Smile

Trzy lata później, w 1863 roku, a świat przyszło trzecie dziecko Charlesa i Caroline – Carrie Celestia.

[Po lewej: Ingallsowie jedzący kolację w wozie; po prawej: Charles i Jack.]

Rodzina mieszkała w Big Woods do 1867 roku. Charles podjął decyzję o wyjeździe, gdy do Big Woods napłynęła nowa fala osadników. Duże zagęszczenie mieszkańców spowodowało po jakimś czasie niedobór zwierzyny, która była podstawowym pożywieniem jego rodziny. W momencie wyjazdu, rodzina liczyła jeszcze jednego członka – psa o imieniu Jack.

[Caroline przed domem w Great Plains.]

Rodzina, licząca Charlesa, Caroline, oraz trzy dziewczynki w wielu ośmiu, sześciu i trzech lat, podróżowała krytym wozem przez kolejne kilka miesięcy. Decyzją Charlesa, osiedli w końcu na niezamieszkałym terenie Great Plains w stanie Kansas. Charles i Caroline rozpoczęli budowę domu nad rzeką.

[Isaiah Edwards - najlepszy przyjaciel Charlesa.]

Właśnie wtedy, w życiu Charlesa pojawił się jego późniejszy, wieloletni przyjaciel. Podczas budowy domu, Caroline, nie będąca w stanie udźwignąć drewnianych bali, które miały posłużyć na jego budowę, upuściła jedną z nich i została ranna. Wówczas, Charles zdecydował, przeszukać teren w poszukiwaniu sąsiadów. Kilka mil od ich domu odnalazł samotnie mieszkającego mężczyznę. Isaiah Edwards, był, mieszkającym samotnie wdowcem, którego żona i mała córka zmarły na odrę z powodu niedostępności pomocy lekarskiej. Mężczyzna nawiązał bardzo dobry kontakt z córkami Charlesa, z czego nie cieszyła się Caroline, będąc pewnym, że uczy je nieodpowiednich rzeczy. Jej zdanie na jego temat zmieniło się, dopiero, gdy w czasie Bożego Narodzenia, Isaiah zaryzykował życie, by przynieść dla dziewczynek prezenty z miasta, podczas śnieżnej zamieci.

[Charles podczas pracy nad rowem odprowadzającym wodę z zalanego rowu wiertniczego.]

Charles i jego rodzina mieszkali w Great Plains przez rok. Zakończeniem ich pobytu na równinach, było zawiadomienie, przywiezione przez żołnierza. Głosiło ono, że ziemie, na których osiadł, decyzją rządu, zostaną przekazane w ręce tutejszych Indian. Kolejna podróż, zakończyła się, osiedleniem w Plun Creek w Minnesocie, gdzie Charles wybudował dom z desek, dwie mile od miasteczka Walnut Grove. Pracował w nim również w tartaku i młynie, wykonując również okazjonalnie inne prace. Wielokrotnie pomógł też jego mieszkańcom.

Dorosły Charles stracił naturę introwertyka, na rzecz towarzyskości, poczucia humoru i skłonności do wspierania innych ludzi. Nadal uwielbiał dawać koncerty skrzypcowe, które niemal zawsze były okazją do tańców jego rodziny i przyjaciół. Nawiązał wiele przyjaźni, znany był również, jako bardzo dobry cieśla. Wiele prac, jakie wykonywał po raz pierwszy, był w stanie wykonać profesjonalnie, co wiele razy okazało się receptą na problemy finansowe rodziny.

W Walnut Grove, Mary i Laura poszły do szkoły i nawiązały pierwsze relacje przyjacielskie i nauczyły rywalizacji.

[Mary Amelia Ingalls - najstarsza córka Charlesa.]

Mary, jako najstarsza córka, była tą, która „stąpa twardo po ziemi”. Osiągała dobre wyniki w nauce, zachowywała opanowanie a, jakiś czas po ustabilizowaniu się sytuacji rodziny, podjęła pracę u miejscowej krawcowej, Amandy Whipple.

[Laura Elizabeth Ingalls - druga córka Charlesa.]

Z kolei, Laura, będąca ulubienicą Charlesa, zachowała żywiołową i odkrywczą naturę. Choć nie była skłonna do bójek, gotowa była odpowiedzieć na zaczepki i walczyć o swoje racje. Taką walkę odbyła o swego ukochanego konia – klacz o imieniu Bunny. Jej działania zakończyły się wówczas sukcesem.

[Carrie Celestia Ingalls - trzecia córka Charlesa.]

Carrie, młodsza od laury o trzy lata, dorastała najwolniej. Obdarzona była bardzo bogatą wyobraźnią, oraz wrażliwością na cudze krzywdy. Miewała wymyślone przyjaciółki a także kilka zwierząt. Była skora do nawiązywania przyjaźni.

[Po lewej: Grace Edwards - żona Isaiaha, po prawej: ślub Isaiaha i Grace.]

Niedługo po przyjeździe do Walnut Grove, Charles odnalazł w pobliskim miasteczku Isaiaha, który wszczął awanturę w tamtejszym barze. Charles namówił go, do przyjazdu do Plum Creek i osiedlenia się w pobliżu jego domu. Tam też, dzięki działaniom Caroline, Isaiah zakochał się z wzajemnością w pracującej na poczcie wdowie – Grace Snyder. Do ich ślubu doszło rok później. Przez cały ten czas, Isaiah obawiał się znów angażował w małżeństwo, obwiniając się o śmierć żony i córki. Miedzy nim a Grace powstawały napięcia, które nie mogły znaleźć ujścia, przez jego opór. Rozładowała je dopiero sytuacja, w której zamieszkali wspólnie w domu Julii Sanderson – zmarłej kilka dni wcześniej na raka sąsiadki Charlesa, któremu powierzyła ona przed śmiercią opiekę nad trójką swoich dzieci – Johnem Juniorem, Carlem i Alicią. Nie mogąc znaleźć im nowego domu, Charles zdecydował się wreszcie rozdzielić dzieci, uważając to za jedyne wyjście. Widok chłopców, żegnających swą młodszą siostrę, sprawił, że Isaiah zdecydował się oświadczyć Grace. Para zamieszkała w domu Julii i adoptowała jej dzieci, które przez czas spędzony wspólnie, zdążyli pokochać.

[Charles Frederick Ingalls - syn Charlesa.]

Pól roku wcześniej, w 1868 roku, w rok po przeniesieniu się do Plum Creek, na świat przyszło czwarte dziecko Charlesa i Caroline – syn Charles Frederick, nazywany przez ojca Charlesem Juniorem a, przez pozostałą część rodziny, Freddy. (Swoje drugie imię otrzymał po ojczymie Caroline.) Jego przyjście na świat, pochłonęło całą uwagę Charlesa, który modlił się o syna, od chwili, gdy dowiedział się, że Caroline spodziewa się dziecka. Ich radość, zakończyła wiadomość lekarza, iż dziecko nie przybiera na wadze i jego polecenie, by zabrano je na specjalistyczne badania. Lekarze z sąsiedniego miasta rozwiali ich złudzenia. Charles Junior zmarł w szpitalu w Mankato.

[Grace Pearl Ingalls - czwarta córka Charlesa.]

Sześć lat później, w 1874 roku, na świat przyszło ostatnie dziecko Charlesa i Caroline – Grace Pearl. Mimo wcześniejszych obaw Caroline, dotyczących możliwości nie zaakceptowania przez Charlesa kolejnej córki, cieszył się on jej narodzinami, podobnie, jak pozostałych swoich dzieci. Z Grace pozostał także związany na właściwy sobie sposób.

[Drugi Ślub Charlesa i Caroline.]

W 1885 roku, w tym samym czasie, gdy dorosła już Laura odkryła, że spodziewa się dziecka, Caroline odkryła to samo. Jednak, doktor nie potwierdził tego przypuszczenia. Jego diagnozą było stwierdzenie, że Caroline nie będzie mogła mieć więcej dzieci. Rozpacz Charlesa i Caroline, zakończyła się, powrotem przez nich do lat narzeczeństwa a w finale, odnowieniem ślubów małżeńskich.

Trzecia rodzina (1880 – 1890):

[Po lewej: pierwszy pocałunek Mary i Adama; po prawej: ich ślub.]

W 1874 roku, piętnastoletnia Mary przeszła szkarlatynę. Jej wynikiem było uszkodzenie jej nerwów wzrokowych. Kończyła właśnie szkołę i przygotowywała do egzaminu nauczycielskiego, gdy jej wzrok znacznie się pogorszył. Po dwukrotnym odwiedzeniu kliniki w Mankato, badający ją doktor, przedstawił Charlesowi właściwą diagnozę – Mary straci wzrok w przeciągu kilku tygodni. Charles, widząc radość Mary z jej nowych obowiązków, zdecydował nie powiedzieć jej prawdy. Zrobił to, dopiero w przededniu jej całkowitej utraty wzroku. Gdy to już się stało, za rada lekarza z Walnut Grove i, mimo jej protestów i rozpaczy, Charles i Caroline, zdecydowali się, przekazać Mary do szkoły dla niewidomych w Iowa. Tam jej bunt został stłumiony, przez przydzielonego jej nauczyciela. Adam Kendall, syn prawnika z Nowego Jorku, również stracił wzrok, co nastąpiło w wyniku uderzenia w głowę, podczas wycieczki z ojcem na ryby, gdy był dzieckiem. Wspólna praca zbliżyła Mary i Adama. Wreszcie, w chwili, gdy Charles i Caroline przyjechali do Iowa, by zabrać Mary do domu, dziewczyna oznajmiła im, że zdecydowała się przyjąć posadę nauczycielki w nowotworzącej się szkole dla niewidomych w Winoka. Charles zdecydował przenieść się z rodziną do miasta, by nadal być razem z Mary. Rok później, Mary i Adam pobrali się.

[Albert Quinn Ingalls - adoptowany syn Charlesa.]

W Winoka, Caroline podjęła pracę w miejscowej restauracji a, niedługo później, Laura zatrzymała kradnącego gazety i pieniądze z hotelu chłopca. Chłopiec, okazał się być sierotą, która żyła na własną rękę. Dziesięcioletni Albert Quinn, kilka lat wcześniej uciekł z kolejnego sierocińca, do którego trafił. Tamtego dnia, chłopiec zwrócił skradzione rzeczy, jednak kilka dni później, Charles przyłapał go na kradzieży lampy ze sklepu. Wyszło na jaw, że Albert żyje ukryty pod schodami a kradzież jest jedyną możliwością, by przeżył. Po pewnym czasie znajomości, Charles zdecydował, przyjąć chłopca do siebie. Albert towarzyszył więc rodzinie Ingallsów, gdy powrócili oni do Plum Creek. Rok później, gdy szkolnym zdaniem uczniów szkoły w Walnut Grove było sporządzenie drzewa rodzinnego, Charles zdecydował się adoptować Alberta.

[Charles i Hester-Sue.]

Niedługo po powrocie rodziny do Plum Creek, szkoła, w której uczyła Mary i Adam, została pozbawiona siedziby przez właściciela budynku. Charles, wraz z mieszkańcami Walnut Grove, zorganizował przeprawę szkoły wraz z uczniami do, położonego niedaleko Plum Creek domu, pozostałego po zmarłym właścicielu tartaku i młyna. Szkoła połączyła się wówczas ze szkołą dla „kolorowych” dzieci, prowadzoną przez byłą niewolnicę, Hester-Sue Terhune.

W domu tym, Mary wraz z Adamem pozostali przez kilka kolejnych lat. Tam też, Mary odkryła, że spodziewa się dziecka. Na tę wiadomość ojciec Adama zdecydował się odwiedzić syna po raz pierwszy od dnia utraty przez niego wzroku. Zamierzał namówić go do powrotu do Nowego Jorku i podjęcia studiów prawniczych. W trakcie jego wizyty, Mary straciła dziecko. Ojciec Adama stracił tym samym zainteresowanie synem i powrócił szybko do domu. Dziecko, które przyszłoby na świat byłoby chłopcem.

[Adam Charles Holbrook Kendall - pierwszy narodzony wnuk Charlesa.]

Dwa lata po tym wydarzeniu, Mary urodziła swego drugiego syna, pierwszego wnuka Charlesa. Nadała mu imiona – Adam Charles Holbrook. Chłopiec przeżył rok. Zginął w pożarze, który wybuchł w budynku szkolnym wraz ze swoją opiekunką, Alice Garvey, nauczycielką z Walnut Grove. Były to jedyne ofiary pożaru.

[Po lewej: pierwszy pocałunek Laury i Almanza; po prawej: ich ślub.]

W tym samym roku 1876, piętnastoletnia Laura zakochała się w młodszym bracie nowej nauczycielki, Elizy Jane Wilder – dwudziestopięcioletniego Almanzo. Była zmuszona rywalizować o jego względy, później walczyć o to, by przestał traktować ją, jak dziecko. Wydarzyło się to dopiero rok później, gdy Laura zdała egzamin nauczycielski. Laura i Almanzo zostali parą po pocałunku w czasie jej szesnastych urodzin. Laura przyjęła oświadczyny Almanza, które miały miejsce niedługo później, jednak Charles, obawiał się wydać ją za mąż w tak młodym wieku za starszego od niej mężczyznę. Nakazał córce zaczekać dwa lata, by pobrali się dopiero po jej osiemnastych urodzinach. Rozgniewany Almanzo, niemal zerwał zaręczyny a Laura zrobiła to, dostrzegając go w dwuznacznej sytuacji z kobietą z saloonu. Dopiero ciężka choroba Almanza (zapalenie płuc), przekonała Laurę o prawdziwości jego uczuć a Charles, zdecydował się pozostawić im jeden rok, do siedemnastych urodzin Laury. Nim ślub doszedł do skutku, Charles nawiązał bliższą relację ze swoim przyszłym zięciem. Kolejne wydarzenia doprowadziły do utraty przez Almanza ziemi, zakupionej na budowę przyszłego domu jego i Laury. Wówczas, przeżywająca zwód miłosny Eliza Jane, zdecydowała okłamać brata, iż wychodzi za mąż i wyjechać, by ich wspólny dom pozostał dla niego i dla Laury.

[Rose Wilder - pierwsza wnuczka Charlesa.]

Krótko po tym, gdy w 1886 roku, Laura odkryła, że spodziewa się dziecka, Almanzo zachorował na błonicę. Lekarz nakazał mu pozostać w łóżku, jednak, Almanzo nie wypełnił zalecenia, gdy dostrzegł, iż grad może zrujnować jego zbiory. Wyjście na zewnątrz doprowadziło go do udaru, który z kolei wywołał paraliż jego nóg. 5 grudnia 1886 roku, przyszła na świat córka Laury i Almanza – Rose. Niedługo później, ich dom został zrujnowany przez huragan. Z początku, użalający się nad sobą Almanzo, zdecydował w końcu walczyć, by odzyskać sprawność. Wraz z Charlesem zbudowali kolejny dom.

[James Cooper Ingalls i Cassandra Cooper Ingalls - rodzeństwo adoptowane przez Charlesa.]

Na początku tego roku, Charles wraz z Albertem towarzyszyli zaprzyjaźnionemu małżeństwu – Alvinowi i Sarah Cooperom – w ich podróży do Walnut Grove. W jej trakcie, Alvin i Sarah zginęli tragicznie w wypadku wozu. W ten sposób, osierocili dwójkę swoich dzieci – Jamesa i Cassandrę. Charles zabrał dzieci do Walnut Grove, by znaleźć dla nich dom. Odkrył, że jedynym żyjącym krewnym dzieci jest ich wujek, Jed Cooper, ubogi poszukiwacz złota, który po przejęciu opieki nad dziećmi wykazywał się wobec nich okrucieństwem. Wreszcie, podjął decyzję, by przyjąć dzieci do swego domu.

Rok później, Charles i Caroline zdecydowali się sprzedać farmę w Plum Creek i, wraz z dziećmi zamieszkać w Burr Oak w stanie Iowa.

[Jenny Wilder - bratanica Almanza.]

Krótko po tym wydarzeniu, Laurę i Almanza odwiedzają jego brat, Royal wraz jedenastoletnią córką, Jenny. Royal ukrył prawdziwy powód swego przyjazdu. Jednak, po jakimś czasie, wyszło na jaw, iż jest śmiertelnie chory. Zmarł w domu Laury i Almanza. Później, Almanzo podjął decyzję, by roztoczyć opiekę nad osieroconą bratanicą. Jenny była świadkiem narodzin swego stryjecznego brata.

[Baby Boy Wilder - drugi narodzony wnuk Charlesa.]

Syn Laury i Almanza, zwany Baby Wilder, przyszedł na świat 1 sierpnia 1889 roku. Laura, wiedząc o śmierci trzech chłopców z kolei w jej rodzinie, nakazała miejscowemu lekarzowi zbadać jej syna bardzo dokładnie. Chłopiec był zupełnie zdrowy. Mimo to, jedenaście dni po swoim urodzeniu, Baby Wilder zmarł z powodu śmierci łóżeczkowej.

[Dorosły Albert Quinn Ingalls.]

W 1888, mieszkający w Burr Oak Charles odkrył, że Albert powrócił do kradzieży i jest uzależniony od morfiny. Wspierał syna podczas walki z nałogiem, która zakończyła się decyzją o podjęciu przez niego studiów medycznych. Nim znalazł się na uniwersytecie, w roku 1895, wyszło jednak na jaw, że jest śmiertelnie chory. Po opuszczeniu szpitala, zdecydował powrócić do Walnut Grove, by spędzić ostatni miesiąc swego życia wraz z Laurą, na górskiej wycieczce. Temat jego śmierci, bądź wyzdrowienia nie został nigdy poruszony w serialu. Jednakżle, Laura wspomniała, że Albert powrócił do Walnut Grove w 1899 roku, jako doktor, co sugeruje jego wyzdrowienie.

Biografię Charlesa zamykają dwa wydarzenia – zniszczenie Walnut Grove w 1901 roku, oraz jego śmierć na serce w 1902 roku.

*****

To tyle Very Happy

Pominęłam kilka wydarzeń... jeśli myślisz Bella, że one powinny się tu znaleźć, dodam je natychmiast Rolling Eyes