Mike Landon Asks:"Were We Wrong to Take a Black Market

„Mike Landon pyta: Popełniliśmy błąd, adoptując ‘Czarnorynkowe Dziecko’”

Nagłówek powalił Mike Landona z mdlącą siłą, cisem w brzuch. Z linijek zapisanych czarnym, ciężkim kolorem, maszerujących przez całą stronę, piętnaście liter wyróżniało się, płonąc, jak szkarłatne „A”. Układały się w słowa „Czarnorynkowe Dziecko”.

Mike zmiął gazetę i cisnął ja do kosza na śmieci, jakby była czymś brudnym. Ale, nawet z gazety zgniecionej i ukrytej, nadal mógł zobaczyć, sensacyjny nagłówek „Doktor oskarżony o sprzedaż czarnorynkowych dzieci.”

„Czarnorynkowe dzieci!” Mike splunął pod nosem, wypowiadając te słowa. „Co to znaczy, ‘czarnorynkowe dzieci’?” pomyślał. „Dzieci, które zostały podarowane rodzicom, którzy je kochają? Dzieci, które podarowują radość rodzicom, którzy w przeciwnym razie byliby bezdzietni?”

Jak człowiek zahipnotyzowany, jak człowiek pod nieodpartym przymusem, Mike wydobywa gazetę z kosza i wygładza ją na stole. Z gniewem, czyta całą historię.

Doktor, który został oskarżony, był człowiekiem, którego lubił i, który zrobił mu niezrównaną przysługę. Jednym z dzieci, które doktor oddał rodzicom, łaknącym, by kochać, był adoptowany syn Mike’a i Dodie, Josh.

Mike i Dodie pragnęli dziecka bardzo mocno i bardzo długo. Z nadzieją odwiedzali państwowe agencje i, niestety zostawali odsyłani – dopóki doktor nie dokonał cudu.

„Jest coś bardzo złego w systemie” pomyślał Mike. „Bardzo, bardzo złego… Pewnie, że to źle, sprzedać dziecko, jak hamburgera, tak, jak źle jest sprzedać jakiegokolwiek człowieka. Ale, ten człowiek przyniósł ludziom szczęście… ‘Czarnorynkowe dziecko’ – słowa – chwytliwe wyrażenie, naturalne dla nagłówków prasowych. Ale, co ono czyni ze mnie? Co czyni z mojego syna?”

Gdy Dodie i Mike uciekli, by wziąć ślub, byli tak bardzo zakochani, tak bardzo podekscytowani ich własną odwagą, że nigdy nie zastanawiali się nad odległymi problemami, które zdawały się nieistotne w ekstazie chwili. Problemami jak: Jak będą płacić rachunki? Jakby się czuli, gdyby dowiedzieli się, że nie będą mogli mieć dzieci?
Dodie miała już syna, małego chłopca urodzonego miesiąc po śmierci jej pierwszego męża. Ponieważ była już mężatką i, ponieważ utrzymywała już siebie i dziecko, czuła, że jest bardziej dojrzała, niż Mike. Miał wtedy tylko 19 lat i tak bardzo bała się, że nie bardzo wie, co robi, że prawie odwołała ślub.

Niejako, Mike zerwał kontakty ze swoją rodziną z powodu Dodie. Jego rodzice ostrzegali go w kółko, że jest zbyt młody, by być tak poważnie zainteresowany dziewczyną. W końcu, w złości, urządził scenę i wybiegł z domu. Pobiegł do Dodie i powiedział jej „Pragnę tylko ciebie. Błagam, wyjdź za mnie.”

„Nie chciałabym zrobić niczego innego” powiedziała mu Dodie cicho „ale nie mogłabym tego znieść, gdybym zrujnowała ci życie. Mike, kochanie, jesteś jeszcze chłopcem. Wyjeżdżam na jakiś czas i, gdy odjadę zastanów się dokładnie nad odpowiedzialnością, którą chcesz przyjąć.”

„Kiedy wrócę, jeżeli nadal będziesz chciał się ze mną ożenić, czekaj na mnie na lotnisku. Wyślę telegram, kiedy będę na miejscu. Jeśli nie będziesz już chciał mnie poślubić, po prostu nie pokazuj się. Myślę, że moje serce pęknie, ale z pewnością pękłoby też, jeśli pobralibyśmy się i – w rok, lub dwa – byłbyś nieszczęśliwy.”

Tak to było. Dodie wyjechała a Mike był niespokojny, jak zwierzę w klatce. Potem, kiedt wróciła, spóźnił się na lotnisko, ponieważ złapał gumę. Ale, ona nadal czekała i, gdy przybył na miejsce, jedno spojrzenie w jej oczy powiedziało mu, że czekałaby wiecznie.

„Dodie” to było wszystko, co Mike mógł wtedy powiedzieć. Później, w drodze do Meksyku powtarzał jej w kółko „Nie ma na świecie niczego innego, czego naprawdę pragnę tak długo, jak mam ciebie.”

Przez pierwsze kilka cudownych miesięcy małżeństwa, było to absolutną prawdą. W rzeczywistości Mike rzeczywiście nie miał zbyt wiele poza Dodie – nie miał pieniędzy, nie miał stałej pracy i żadnych zawodowych perspektyw. Kochał Marka, syna Dodie, ale dopełnieniem jego dni była Dodie. Z nią, obok siebie , niczego mu nie brakowało.

Był jeszcze bardziej pewny, że Dodie jest wszystkim, czego pragnie w dniu, w którym wiedział, że ona umiera. Wszystkie jej pocieszenia, przed tym, jak została zawieziona na salę operacyjną, nie mogły rozwiać okropniej pewności, że opuszcza go na zawsze.

Dodie była pielęgniarką, nim wzięli ślub i, gdy dowiedzieli się, że potrzebuje operacji, była tak optymistycznie rozsądna, w stosunku do Mike’a, jak tylko mogłaby być do trudnego pacjenta „Nie martw się o nic” powiedziała mu przyciskając swój policzek do jego policzka. „Wiem lepiej od ciebie, że nic mi nie będzie.”

Ale, zanim Dodie udała się do szpitala, złożyła wniosek, który podwoił wszystkie jego obawy „Mike, kochanie, jeśli coś mi się stanie… proszę, chciałabym, abyś adoptował Marka.”

Te słowa sprawiły, że Mike’a przeszedł dreszcz, jakby ktoś zanurzył go w lodowatej wodzie. Oczywiście, chciał adoptować Marka. Jego miłość do jego młodego pasierba wzrastała z każdym dniem. „Wasza dwójka jest do siebie bardziej podobna, niż Mark i ja.” mówiła im Dodie czule, za każdym razem, gdy jej mężczyźni byli szczególnie słodcy, lub szczególnie trudni.

Ale, jak mógłby w ogóle istnieć bez Dodie? Spojrzał na małego, śpiącego już chłopca i zastanowił się, czy Mark mógłby tęsknić za matką choć w połowie tak bardzo, jak Mike tęskniłby za swoją żoną.

W dniu, gdy Dodie udała się do szpitala, Mike poczuł się, jakby już utracił ją na tej ziemi. „Och, Boże” modlił się „jeżeli tylko będę mógł ją zatrzymać, nie zechcę niczego innego więcej, nigdy.”

Gdy była na sali operacyjnej, czuł się tak, jakby także umierał. Świat wokół niego był nierealny – bez znaczenia – a, gdy doktor z poważną miną wyszedł, by z nim porozmawiać, świat zbliżał się do końca.

Bez wątpienia, wyraz twarzy doktora oznaczał tragiczną wiadomość. „Panie Landon” powiedział „przykro mi, że muszę panu to powiedzieć.”

Mike oblizał usta. Walczył z niedorzecznym impulsem, by pochylić się i oprzeć głowę między kolanami. Nie, by zapobiec omdleniu, tylko, by pomóc utrzymać zmysły?

„Zrobiłem wszystko, co było możliwe” powiedział doktor „ale, pańska żona-”

To już ta chwila, pomyślał Mike. Wiedziałem – wtedy usłyszał niesamowite słowa: „pańska żona” powiedział doktor „nigdy nie będzie mieć kolejnego dziecka.”

Mike wybuchnął dzikim śmiechem. Poklepał doktora po ramieniu i potrząsał jego ręką w górę i w dół.

„Jak mogę ci podziękować?” zapytał z szaleństwem w głosie. Próbował podziękować doktorowi, za to, że nie wypowiedział tych strasznych słów, „Pańska żona, nie żyje”.

Później, jednak, gdy opowiedział Dodie o tej scenie, śmiała się tak mocno, na ile pozwoliły jej szwy. „Ten lekarz musi uważać, że jesteś okropny! Wiem, że wierzy, że nienawidzisz dzieci i jesteś potworem.”

„Dzieci” zadrwił Mike. „Kto chciałby dzieci tak długo, jak ma ciebie?”

Ale, gdy miesiące mijały a Mike ustabilizował się zawodowo, jako aktor on Dodie i Mark także, odkryli, że rodzina państwa Landon chce więcej dzieci – wielu dzieci.

„Kochanie, tak mi przykro” powiedziała Dodie, Mike’owi.

Pociągnął ją na swoje kolana. Był wypełniony wdzięcznością i czułością. „Nikt” powiedział Mike szczerze „nie mógłby dać mi tak wiele, jak ty.”

Wracając do dni przed operacją Dodie, Mike przypomniał sobie, że poprosiła go, by adoptował Marka, jeżeli umrze. Musiała wiedzieć, że będzie dobrym ojcem.

Żyła nadal a on adoptował Marka, mimo to, ponieważ wtedy, Mark był już zupełnie jego własny we wszystkim z wyjątkiem kwestii prawnych. „Proszę pamiętać, pani Landon” przypomniał Dodie sędzia „że – choć chłopiec został urodzony przez panią – po adopcji, będzie tak samo, pana Landona, jak i pani.”

„Jest na to gotowy” odpowiedziała Dodie bez wahania.

Mike wiedział z doświadczenia, że to miłość a nie więzy genetyczne czynią z mężczyzny ojca. Nie był pewny, kiedy pierwszy raz uświadomił sobie, jak bardzo chce adoptować innego syna, ale wiedział, że muszą mieć drugie dziecko, które będzie ich wspólne od początku. Kiedy jedno z nich wspomniało o tym, drugie już wiedziało, co ma do powiedzenia.

„Weźmy innego chłopca” planował Mike. „Lubię chłopców. Potem weźmiemy dziewczynkę.”

„Beż przesady” zbeształa go Dodie. „Dlaczego chłopcy otrzymają taki priorytet?”

„Chłopcy muszą być najstarsi” wyjaśnił Mike. „Moja siostra była ode mnie starsza a dla chłopca jest trudne posiadanie starszej siostry. Wiem o tym. Z tego powodu, weźmy jeszcze dwóch chłopców a potem dziewczynkę. Zgoda?”

„Zgoda!” roześmiała się Dodie.

Mimo, że Mike nie był tak wielka gwiazdą, jaką jest teraz, miał wystarczające dochody. Oszczędzał pieniądze, dzięki kierownikowi i mógł dać dziecku finansowe bezpieczeństwo a także, ważniejsze, bezpieczeństwo wychowania w miłości.

On i Dodie byli młodzi, cieszyli się dobrym zdrowiem, mieli także nadzieję na odpowiednio krótki czas oczekiwania na dziecko, o które wystąpili do agencji adopcyjnej.

„Nie bałam się tego przed narodzinami Marka” zwierzyła się Dodie. „Nie bój się” powiedział Mike. „Nienawidzę się chwalić, ale jesteśmy doskonałymi rodzicami. Czy Mark ma zwierzęta? Czy nie chodzę do P.T.A? Czego więcej mógłby chcieć pracownik socjalny u ewentualnych przyszłych rodziców?”

Na pół się z nią drażnił, na pół mówił serio. Jego przechwałki były zakorzenione w rzeczywistości. Mike i Dodie wypełniali i wypełniali papiery. Chodzili i chodzili na rozmowy a następnie odsyłani byli do domu, by czekać. Nic się nie działo.

„To nie mogłoby trwać dłużej” powiedzieli do siebie państwo Landon.

Ale, pewnego dnia, cierpliwość Mike’a się skończyła „Następnym razem, gdy będziemy odpowiadać na pytania, chciałbym zadać jedno od siebie!”

Następnym razem, przed pracownikiem socjalnym, siedzącym za sterylnym biurkiem, Mike zapytał wprost „Czy kiedykolwiek dostaniemy dziecko? Wydaje się, że mamy więcej kłopotów, niż większość par. Co jest problemem?”

Pracownik socjalny obrócił ołówek, wskazując na niego i zawahał się, oczywiście próbując znaleźć jak najlepszą drogę, by wyjaśnić fakty. „Panie Landon” powiedział na koniec. „Będę szczery, ponieważ wygląda pan na osobę inteligentną. Problemem jest pańska religia. Jest pan Żydem i będzie musiał pan czekać, dopóki nie znajdziemy żydowskiego dziecka.”

„Musimy zrobić co?” wykrzyknął Mike wstając. „Czekać, dopóki nie znajdziecie żydowskiego dziecka?? Czy ty wiesz, jak długo to będzie. To będzie wieczność. Jak zauważyłeś, ja jestem Żydem, więc wiem, o czym mówię! Żydowskie rodziny są wielkimi, kochającymi rodzinami. Żydzi nie porzucają swoich dzieci, nie ważne, jak ciężki przeżywają czas. Szaleją na ich punkcie. Nie opuszczają ich nawet, jak na krok od drzwi, czy tylne siedzenie samochodu. A, jeśli żydowska para ginie w wypadku, czy czymś innym, dziesiątki dziadków, ciotek, wujków i kuzynów jest chętnych, by zabrać dzieci.”

„Czy kiedykolwiek znałeś, jakichś Żydów, czy ja jestem pierwszym, którego spotkałeś?”

Mike był naprawdę wściekły. Dodie bezskutecznie szarpała go za rękaw, próbując go uspokoić. „Cśś” szepnęła. „Nigdy nie otrzymamy dziecka w ten sposób.”

Ale, Mike kontynuował.

„A inna rzecz” powiedział „dlaczego możemy adoptować tylko żydowskie dziecko? Czy będziemy kochać takie dziecko bardziej, niż inne? Czy będziemy je kochać bardziej? Czy myślisz, że będziemy milsi dla dziecka, którego matka wyznawała moją religię? Nie wiem, jak ty, ale ja potrafię kochać katolickie dziecko a nawet ateistyczne. Tak naprawdę, nigdy nie słyszałem o tym, by dziecko urodziło się z wrodzoną religią – tak jak ostatecznie będzie z rozmiarem buta!”

Przedstawiciel agencji robił pośpiesznie notatki, kiedy Mike mówił, czasami potrząsając głową. Niestety, pan Landon był mniej stabilny, niż myślał. Naprawdę niefortunnie. Taka ładna para, także.

Gdy Mike i Dodie opuścili biuro, Mike był skruszony „Och, kochanie, przepraszam. Ja naprawdę zrozumiałem, że nigdy nie otrzymamy dziecka!”

„Możliwe” powiedziała Dodie z pierwszą nutką zadumy, wydobywającą się z jej głosu „być może nie jest nam pisane mieć więcej dzieci. Ale to jest trudne do zaakceptowania…”

„Tak” zgodził się Mike z powagą. „Jest trudne.”

Niemal odzyskali nadzieję – ale nie do końca.

„Mam zamiar porozmawiać ze wszystkimi, których znam” powiedziała Dodie „i sprawdzić, czy ktoś może nam pomóc. Byłam pielęgniarką, wiec znam lekarzy i pracowałam przez jakiś czas w kancelarii prawniczej, więc znam kilku prawników. Ktoś, gdzieś może wiedzieć o dziecku, które po prostu pokocha bycie naszym małym chłopcem.”

Pewnego dnia, Mike był na planie i, gdy rozejrzał się wokół, zobaczył Dodie biegnącą do niego. Ponieważ rzadko przerywała jego pracę, wiedział, że coś naprawdę pilnego przywiodło ją do Paramount. Kiedy zbliżyła się do niego, Mike zobaczył, że płacze – ponieważ Dodie rzadko płakała – jej łzy były bardziej niepokojące.

„Mike, och Mike” szlochała. Wpadła w jego ramiona, drżąc.

„Co się stało, Dodie? Co się stało?” Coś musiało stać się z Markiem, pomyślał Mike, i również zaczął się trząść. Nic nie mogło wywołać łez Dodie tak, jak to.

Delikatnie pogładził jej włosy „Kochanie, powiedz mi.”

„Mike” Dodie pociągnęła nosem, przecierając oczy „to cud. Właśnie dostaliśmy dziecko.”

Rzeczywiście, poprzez kontakty prawnicze i lekarskie Dodie, dotarła do lekarza, który wiedział o dziecku oddanym do adopcji. Tego samego dnia, doktor powiedział, że mogą pójść do szpitala i zabrać je.

Mike, ku jego zdumieniu odkrył, że jest tak słaby i zmęczony, jak jego żona. Nie był w stanie poprowadzić samochodu, przez popołudniowy ruch uliczny, więc zadzwonił do przyjaciela i szczęśliwie wybełkotał swoją prośbę.

„Zabierz mnie do szpitala” powiedział. „Staję się ojcem.”

Patrząc przez szklaną szybę na salę pełną niemowląt, Mike czuł się, jak dziecko w sklepie z cukierkami. Wszystkie były naprawdę słodkie – i żadne z nich nie wydawało się zainteresowane religią Mike’a.

Jeden, z tyłu sali był najpiękniejszy ze wszystkich. „Gdyby udało nam zdobyć dziecko takie, jak to” powiedział Mike, wskazując na łóżeczko „byłoby wspaniale. Wygląda, jak lalka.”

Lekarski cud stał się jeszcze bardziej kompletny, niż Dodie sobie wymarzyła – ponieważ to piękne dziecko z tyłu Sali było tym, które miało zostać dane im.

Mike zapłacił jakieś prawne i medyczne opłaty – ale, nie więcej, pomyślał, niż zapłaciłby za dziecko, które urodziła Dodie. A cena nie była zbyt wysoka, by móc zapłacić za syna.

Teraz, słowa „czarnorynkowe dziecko”, przyprawiły go o mdłości.

Załóżmy, że jego syn, pozostałby w instytucji z powodu jakiegoś technicznego szczegółu! Nazwij to, jak chcesz, cud dał im dziecko i cud taki, jak ten, nie może być naprawdę zły.

Przemyśl to, co jest złe tak naprawdę – jakie piętno może przylgnąć do dziecka, które znaczy tak wiele, jak Josh dla Mike’a i Dodie?

Artykuł pochodzi z BonanzaBrand:

[link widoczny dla zalogowanych]

********

Prześledźmy jeszcze pierwsze trzy lata dorastania Josha:

1. Rok 1960.

2. Rok 1961.

3. Rok 1962.

4. Rok 1963.

********

To tyle... Rolling Eyes

Błędów pewnie jest cała masa... nie jestem anglistką i sama jestem w szoku, że zrozumiałam z tego artykułu tak dużo... choć i tak, internetowe słowniki były w częstym użyciu Rolling Eyes